Ewangelie są Prawdą o Jezusie. Pozwalają poznać Jego życie bliżej, pokazują właściwą drogę, umożliwiają zaufanie. Niestety grono sceptyków, sugerujących jakoby były one nieprawdziwe stale jest duże. To dziwne zjawisko, gdyż jak podają naukowcy z całego świata, dowody na ich autentyczność są niepodważalne. Jak powiedział niegdyś Dr. A. N. Sherwin-White, historyk klasyki rzymskiej, będący jednocześnie wykładowcą na Uniwersytecie w Oxfordzie:

„Utwierdzenia historyczne odnośnie Wydarzeń z Nowego Testamentu są druzgocące. Jakakolwiek próba odrzucenia jego podstaw historycznych, nawet w kwestii szczegółów, musi obecnie objawiać się jako absurd. Historycy zajmujący się okresem rzymskim już dawno to uznali”.

Obecnie szczególną uwagę zwraca się na tzw. „Listy Kodeksów papirusowych Nowego Testamentu”, stanowiących materiał dowodowy, podkreślający oryginalność Ewangelii, a także ich antyczny zapis. To kopia Nowego Testamentu, spisana na prastarym papirusie. Jego (a raczej ich, bo takich materiałów jest sporo) data powstania jest szacowana z dokładnością do stu lat. Można zatem śmiało stwierdzić, że są one najstarszymi świadkami Nowego Testamentu, odkrytymi w różnych częściach świata. Swoją rangę zyskały jednak dopiero w XX wieku. Przed rokiem 1900 znano bowiem zaledwie 9 papirusów, z których tylko jeden stanowił całą zapisaną kartę. Wiek XX przyniósł zaskakujące odkrycia archeologiczne, pozwalające na zakwalifikowanie do tych niezwykle ważnych źródeł, dodatkowych rękopisów. Co ważniejsze, to właśnie dzięki nim, naukowcy są w stanie odtworzyć wczesne zapiski Nowego Testamentu. Aby zapoznać się z całością tematu, warto przybliżyć pewne przykłady, dzięki którym każdy może przekonać się, że Ewangelie są prawdziwe, a co istotniejsze, posiadają zatwierdzoną, historyczną wartość.

 

Papirus RylandsaPapirus Rylandsa:

jest obecnie uważany, za jeden z najstarszych. Oznaczony został cyfrą 52 i posiada wymiary 9 na 6 centymetrów. Co się na nim znajduje? Przednia strona jest Ewangelią św. Jana – linijki 18,31-33. Tył z kolei jest zapisem ciągiem dalszym tego samego tekstu (św. Jan 18, 38-39). To zapis rozmowy, prowadzonej pomiędzy Piłatem a Jezusem. Obecnie jeden z najstarszych fragmentów Nowego Testamentu znajduje się w Manchesterze, w John Rylands Library.

Jak podają naukowcy, data powstania Ewangelii św. Jana oscyluje w okolicy pierwszego wieku naszej ery. Zakłada się również różnicę mniej więcej dwudziestu lat, pomiędzy tekstem powstałym poza Egiptem , a czasem, w którym został spisany na jego terenie. Z tak prostych wyliczeń, jednoznacznie wynika, iż opisywany powyżej papirus został stworzony ok. 120- 125 roku n.e. To niewielki kawałek historii, potwierdzający to, w co wierzą chrześcijanie.

 

 

Papirus Oxyrynchus 2:

Ten niewielki fragment, oznaczony został numerem jeden. Znaleziony w dalekim Egipcie, obecnie znajduje się w University of Pennsylvania Museum of Archaeology and Anthropology w Filadelfii. Jego nazwa wzięła się od miejscowości, w której dokonano tego ważnego odkrycia. Papirus zawiera bowiem fragment Nowego Testamentu, a dokładniej Ewangelii św. Mateusza 1,1-9.12.14-20. Naukowcy sugerują, iż jego początek miał miejsce w trzecim wieku naszej ery.

 

 

Papirus Chester Beatty I:

Wedle numeracji Gregory-Aland, Papirus Chester Beatty jest oznaczony symbolem P45. To rękopis Nowego Testametu, zapisany w formie Kodeksu. Znajdują się w nim Ewangelie oraz Dzieje Apostolskie. Najprawdopodobniej powstał on w trzecim wieku naszej ery. Obecnie przechowywany jest na terenie Wiednia i w Dublinie.

Papirus oznaczony symbolem P46. Kolejny fragment, składający się na cały cykl dokumentów tego rodzaju, nazywanych Chester Beatty. Ich nazwa najprawdopodobniej pochodzi od amerykańskiego przemysłowca i inżyniera, który w 1931 roku zakupił te papirusy w Egipcie. Prezentowany fragment przechowywany jest obecnie w Dublinie. Czym jest? „Zawiera Listy Pawła (niekompletne), bez Listów pasterskich, na 86 kartach (pierwotnie było ich 104), o wymiarach 21,5-23 cm na 13,5-15,2 cm; kolejność ksiąg: Rz (brak 16, 1-24), Hbr, 1 Kor, 2 Kor, Ef, Gal, Flp, Kol, 1 Tes, 2 Tes. Paleograficznie datowany jest na około 200 rok. Young Kyu Kim opowiadał się nawet za końcem I wieku”. (Wikipedia)

Papirus Chester Beatty II:

W tym samym wieku jest bez wątpienia także Papirus Chester Beatty II, który oznaczony został symbolem P47. Zapisany w języku greckim, stanowi Apokalipsę św. Jana stworzoną w formie kodeksu. Znajdują się tam fragmenty tekstów 9,10-11,3; 11,5-16,15; 16,17- 17,2.

Istnieje wiele różnych dokumentów, datowanych na II-III wiek naszej ery. Naukowcy zgodnie potwierdzają ich autentyczność, przez co stanowią one nie tylko poważny dorobek historyczny, ale przede wszystkim podstawę wiary chrześcijańskiej. Kolejnymi przykładami takich, antycznych tekstów są bez wątpienia Papirusy Bodmera. Jak podaje Wikipedia:

„Papirus Bodmer II oznaczony symbolem 66 (Gregory-Aland) – kodeks papirusowy z końca II w. n.e. zawierający, z niewielkimi lukami, niemal całą Ewangelię Jana. Przechowywany jest w Bibliotece Bodmera w Genewie, niewielki jego fragment przechowywany jest w Institut für Altertumskunde w Kolonii[1].” Z kolei : „Papirus Bodmer XIV-XV, oznaczony symbolem 75 (według systemu Gregory-Aland) – jeden z najstarszych i dobrze zachowanych rękopisów Nowego Testamentu, paleograficznie datowany na lata 175-225 n.e. Pisany jest na papirusie w formie kodeksu, z którego zachowało się 51 kart. Zawiera on rozdziałów Ewangelii Jana i dużą część Ewangelii Łukasza. Jest jednym z najlepiej zachowanych rękopisów papirusowych.”

Osobnym, niezwykle cennym znaleziskiem jest również Papirus Magdaleński, oznaczony symbolem P64. To niezwykle krótki fragment, najprawdopodobniej tworzący jedną stronę z kolejnymi dwoma papirusami. To trzy osobne zdania, przekazujące Ewangelię według św. Mateusza. Najwybitniejsi naukowcy – archeolodzy datują powstanie tych znalezisk na pierwszy wiek naszej ery. Warto dodać, fakt, iż owe papirusy zostały szczegółowo opisane w książce :”The Jesus Papyrus”, gdzie duży nacisk stawiany jest na najnowsze możliwości technologiczne. Wykorzystano między innymi współosiowe laserowe mikroskopy epifluoroscencyjne i szeroko zakrojone badania porównawcze. Takie działania, pozwoliły na ustalenie wieku tekstów nie później, niż na 68 rok, co świadczy, że papirus pochodzi z okresu przebywania w Jerozolimie Apostołów.

 

Największe odkrycie dla współczesnego Chrześcijaństwa- Papirusy w Grotach Qumran.

Najpoważniejszym odkryciem, była jednak część papirusu odnaleziona w jaskini w Qumran, na Pustyni Judzkiej (okolice Morza Martwego). W 1947 roku odkryto tam tekst, niewątpliwie zawierający zapis z Ewangelii św. Marka tzn. wersety 6, 52-54. Stanowił on przedmiot wielu, różnorodnych badań pod względem kształtu pisma, a także zróżnicowanych porównań z innymi, starożytnymi zapisami. Przyjęto moment powstania tego tekstu na rok 50 n.e. Hiszpański, wybitny profesor Dou, dowiódł, że prawdopodobieństwo tego, że jest to inny tekst niż Ewangeliczny, wynosi 1: 900 000 000 000. Mirosław Rucki, autor publikacji pt. „Miłujcie się” przypomina:

 

 

„W odniesieniu do tych odkryć jerozolimski archeolog A. Cohen powiedział w wywiadzie dla Jerusalem Christian Review: <Od stuleci [tj. przed odkryciem papirusów w grotach Qumran – red.] naukowcy uważali, że Nowy Testament, Ewangelia i Listy Apostolskie nie zostały napisane przez apostołów w pierwszym wieku n.e. Dowodzono, że przez dziesiątki lat nauki Jezusa i apostołów przekazywano ustnie, zanim
spisano gdzieś w drugim stuleciu>”. Ważny autorytet, profesor O. Mazar zamieszkujący Jerozolimę dodaje: „Dzisiaj najnowsze badania nad najstarszymi papirusami, zawierającymi fragmenty Nowego Testamentu, podważają te przyjęte [wcześniej jeszcze] w nauce poglądy”.

 To, co zdarzyło się w 1947 roku, w grotach Qymran, znajdujących się nieopodal Morza Martwego raz na zawsze zmieniło podejście sceptyków i ateistów, do tej pory negujących autentyczność Ewangelii i całego Pisma Świętego. Najpopularniejsze zwoje papirusowe, zawierały przede wszystkim teksty Biblijne, a także proroctwa spisane na długo przed narodzinami Jezusa. Co ważniejsze, to one wypełniły się w życiu Jezusa co do joty (ponad 400 przepowiedni). Dodatkowo stanowią dowód na oryginalność i niezmienność Biblii, znanej od tysięcy lat i aktualnej do dziś.

Opisując to niebywałe odkrycie, należy zwrócić uwagę na fakt, iż papirusy zostały dokładnie przebadane. Współczesna wiedza ekspertów w różnych dziedzinach, podobnie jak najlepsza i najnowocześniejsza technologia dała ostateczny obraz, że teksty biblijne pochodzą z trzeciego wieku przed naszą erą, z kolei Ewangelistyczne z pierwszego wieku naszej ery. Co pisze na ich temat Wikipedia?

„Rękopisy z Qumran: – (Zwoje znad Morza Martwego, Rękopisy znad Morza Martwego albo Manuskrypty znad Morza Martwego itp.) – zbiór dokumentów spisanych po hebrajsku, aramejsku i grecku, znalezionych w latach 1947-1956 w 11 grotach niedaleko ruin Qumran w Izraelu.

Przeprowadzone badania archeologiczne i metodą radiowęglową 14C pozwalają datować rękopisy na okres od II w. p.n.e. do I w. n.e. Dzięki badaniom paleograficznym zwojów wiadomo, że najstarsze z nich powstawały nawet od połowy III w. p.n.e. (4QJer, 4QEx i 4QSam), na długo przed zasiedleniem Qumran. Teksty te należały najprawdopodobniej do esseńczyków (albo jakiegoś ich odłamu), którzy zamieszkiwali Qumran w latach 125 p.n.e.-68 n.e. Około 800 rękopisów znaleziono w 11 grotach. Specjaliści dzielą je według różnych kryteriów. Jeden z podziałów
obejmuje dwie zasadnicze grupy:

• teksty biblijne – zawierające całe księgi lub ustępy Starego Testamentu
• nawiązujące bezpośrednio do Biblii – zawierające m.in. parafrazy wielu pism starotestamentalnych, tłumaczenia na grekę, apokryfy oraz komentarze do poszczególnych ksiąg biblijnych
• teksty niebiblijne niezwiązane bezpośrednio z Biblią – zawierające różne przepisy i wskazówki związane ze wspólnotą zamieszkującą Qumran (np. „Reguła Zrzeszenia”, „Dokument Damasceński”, „Zwój Wojny” i różne hymny)

Część tekstów niebiblijnych dzieli się jeszcze na nieznane do czasów odkryć w grotach Qumran, ale znane powszechnie w Palestynie w czasach działalności wspólnoty Esseńczyków oraz teksty nieznane w ogóle obecnie ani w przeszłości, będące najwyraźniej wewnętrznymi pismami wspólnoty.

Wśród przeszło 200 manuskryptów biblijnych znalezionych w Qumran zidentyfikowano fragmenty każdej księgi Biblii hebrajskiej z wyjątkiem Księgi Estery. W przeciwieństwie do Zwoju Izajasza – który zawiera kompletny tekst Księgi Izajasza – większość z nich jest reprezentowana tylko przez urywki stanowiące najwyżej jedną dziesiątą całej księgi. Najbardziej rozpowszechnione w Qumran były Psalmy (znaleziono 36 odpisów), Księga Powtórzonego Prawa (29 egzemplarzy) i Księga Izajasza (21 egzemplarzy).

W 1972 poruszenie w świecie naukowym wywołała teza, którą wysunął José O’Callaghan, jakoby fragment 7Q5 zawierał fragment Ewangelii Marka.”

 

 

Jakie można wysnuć wnioski?

Zaprezentowane powyżej papirusy oscylują w granicach pierwszego, drugiego, aż do początków trzeciego wieku naszej ery. Są autentyczne, oryginalne, a przede wszystkim antyczne. Dowodzą prawdziwości poszczególnych Ewangelii, którą tak bardzo próbują podważyć sceptycy i ateiści. Współczesna nauka jednak nie pozwala na pomyłki i niedopowiedzenia. Co ważniejsze, treść odnalezionych papirusów odpowiada treści dobrze znanej każdego chrześcijaninowi obecnie. Są to bowiem te same słowa, towarzyszące nam od zawsze. Pomimo upływu czasu, nie ma zatem mowy o jakimkolwiek zniekształceniu czy przeinaczeniu treści. Nawet, jeśli pojawiają się drobne różnice- dotyczą one wyłącznie spraw błahych, jak np. opisu otoczenia. Wszystkie znaczące i najważniejsze wydarzenia pozostają niezmienione. Czy istnieją jednak inne dowody na autentyczność Ewangelii? Odpowiedź wydaje się oczywista! TAK. Poniżej przykłady.

 

Poza opisanymi powyżej dowodami bezsprzecznymi, istnieją również inne metody poznawcze, pozwalające na jednoznaczne stwierdzenie o autentyczności Ewangelii. Mowa tu oczywiście o manuskryptach, przepisywanych na podstawie oryginałów. Na świecie istnieje zatem 24,643. rzeczywistych manuskryptów Ewangelii. To ogromna liczba, potwierdzająca rzeczywistość i prawdziwość spisywanych tekstów. Warto więc nadmienić, iż nie ma drugiego takiego źródła, potwierdzonego na tyle, różnorodnych sposobów. Dla porównania można jedynie dodać, że drugie ważne i prawdziwe dzieło, silnie badane i sprawdzane na wiele sposób- „Iliada” Homera, posiada zaledwie ponad 600 manuskryptów, co w porównaniu z Ewangeliami, jest niczym. Pozostałych, ręcznie przepisywanych tekstów np. Arystotelesa udało się odnaleźć zaledwie 49, Cezara- niewiele ponad 10. Nie ma więc absolutnie żadnej podstawy, aby można było podważać realność Ewangelii. Zaskakującym jest fakt, że pomimo tak miażdżących „konkurencję” dowodów, to właśnie inne teksty nie podlegają wątpliwościom- a Ewangeliczne wciąż próbuje się podważać.

Inne niezbite dowody dla wiarygodności Ewangelii pozyskane są znów za pomocą nauki z tzw. źródeł odnośnie dowodów wewnętrznych-źródłowych:
Specjaliści od badania tekstów, paleografowie dokonują analizy i porównania samego tekstu źródłowego w oparciu o zamieszczone w nim opisy:

–    geograficzne z danego okresu czasu,
–    architektoniczne w porównaniu z innymi odkryciami archeologicznymi,
–    opisy historyczne, kulturowe, chronologiczne, etnologiczne,
–    badania dokonane na podstawie językoznawstwa,
–    metod porównawczych względem innych zachowanych dokumentów
–    antycznych itp.
–   a nawet badania węglem C-14

Stosując metodę małych kroków, każde antyczne źródło jest szczegółowo badane, minimetr po minimetrze. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, odrzuca się dany fragment. Gdy takowe nie występują, potwierdza się jego autentyczność. Tak restrykcyjne normy pozwalają na wykluczenie ewentualnych podróbek czy też nieudanych mistyfikacji. To właśnie one doprowadziły do zatwierdzenia wszystkich czterech tekstów Ewangelii- zarówno pod względem historycznym, jak i samych treści, które sobą reprezentują.

W oczach badaczy, nawet Listy św. Pawła- niegdyś zaciętego przeciwnika Chrześcijaństwa, są dowodem na prawdziwość Pisma Świętego. Obecnie teksty te, są uznawane za jedne z pierwszych, wczesno-chrześcijańskich. Ich powstanie datuje się na zaledwie 20-30 lat po śmierci Jezusa Chrystusa.

Jeden z ważniejszych osobistości Uniwersytetu w Manchesterze, profesor F.F. Bruce trafnie wspomniał kiedyś, że:

”[…]gdyby Nowy Testament był zbiorem opracowań świeckich, to jego autentyczność byłaby uznana przez wszystkich, jako poza wszelkimi wątpliwościami.”. To trafne spostrzeżenie ma w sobie wiele z prawdy. Bowiem realne, racjonalne rzeczy są z reguły przyjmowane zdecydowanie szybciej niż te, niewidzialne dla każdego gołym okiem. Nie wszyscy bowiem potrafią patrzeć sercem u uwierzyć w Boga.

Najlepszym podsumowaniem niech jednak będzie cytat profesor Clarka Pinnocka z McMaster University:

„Nie istnieje żaden dokument z antycznego świata, potwierdzony przez tak wspaniały zbiór pisemnych i historycznych zaświadczeń…..Sceptycyzm odnośnie wiarygodności historycznej Chrześcijaństwa oparty jest o nieracjonalne uprzedzenia”. Nie należy zatem przejmować się opiniami ludzi którzy nie chcą szukać prawdy, bo dla nich, bez względu na ilość dowodów Jezus pozostanie na zawsze fikcyjny.” My jednak, doskonale wiemy, że jest On prawdziwym Synem Bożym, który przybył na Ziemie z konkretną misją. Misją, dzięki której każdy z nas może zostać Zbawiony.